Τα λόγια είναι περιττά

Η αληθινή αγάπη δε χάνεται ποτέ…

Η αληθινή αγάπη δε χάνεται ποτέ…Μπορεί να ξεθωριάσει , μπορεί να ωριμάσει , μπορεί να περάσει από χίλια μύρια κύματα …Μα μένει εκεί ανεξίτηλη , χαραγμένη βαθιά στην καρδιά του καθενός …Την κουβαλά καθείς μαζί του και με το πέρας των χρόνων έρχεται η εκτίμηση και ίσως η απόδοση αυτής…Ποιος ξέρει πως θάμασαν αν επιλέγαμε διαφορετικά μονοπάτια στη ζωή μας…Ίσως η ανάγκη μας να κάνουμε τρέλες να μας αποπροσανατολίζει , να μας αποσυντονίζει και ενίοτε να μας φθείρει …Κι όμως πρέπει να δείξουμε το ηθικό ανάστημα που αρμόζει και να υπερπηδήσουμε κάθε εμπόδιο οποίο κι αν είναι αυτό…Ακόμη κι αν περάσουν μήνες χρόνια….Μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα να συμβούν ;Είναι στο χέρι μας ; Τι κι αν όλα έχουν δρομολογηθεί από ‘’ανώτερες δυνάμεις’’…Είμαστε απλά ανίσχυροι ;Ορίστε η απάντηση ΄΄ Η αγάπη όλα τα ανέχεται, σε όλα πιστεύει, από όλα ελπίζει, σε όλα υπομένει. ΄΄

‘’ Όταν ήμουν μικρός, σα μικρός μιλούσα, σα μικρός έκρινα, σα μικρός σκεπτόμουνα. ‘’
Πραγματικά έτσι είναι….Αλλά και τώρα που είμαι μεγάλος έρχεται μαζί και η ευθύνη , η λογική και η ανάγκη να αυτοπροσδιορίζεται κάποιος έμπρακτα πλέον ως άνδρας…Κι όπως λέει ένας φίλος ‘’Τι άνδρας είναι ένας άνδρας αν δεν μπορεί να κάνει τον κόσμο καλύτερο?’’
Ο άνδρας λοιπόν και κάθε άνθρωπος πρέπει να κάνει τον εαυτό του καλύτερο μέρα με τη μέρα….έτσι θα γίνει και ο κόσμος….Η ευθύνη αυτή δεν είναι μικρή….Κανείς δεν κάνει και δεν πρέπει να απαλλαχτεί από αυτην .Κάπου εκεί ίσως να βρίσκεται και η Ελπίδα….

Χμ…..Ποτέ λοιπόν ο φόβος που νιώθουμε για κάποιον η κάτι είναι μεγαλύτερος από την πίστη που νιώθουμε σε κάποιον/κάτι ?Πως ο φόβος μπορεί να εμποδίσει να εκφραστούμε ,να εκδηλωθούμε , να προφέρουμε , μετά βίας να σκεφτούμε και ίσως δειλά δειλά να ψιθυρίσουμε …. Γιατί να είμαι εγώ ο ρίψασπις; Γιατί να είσαι εσύ; Που είναι η πίστη που υπερνικά τα πάντα ;Δεν χρειάζεται πολύ μεγάλη πίστη…Αρκεί να μην υπάρχει τόσο μεγάλος φόβος…Φόβος μήπως υποπέσουμε στα ίδια λάθη , μήπως κατηγορηθούμε ως κυκλοθυμικοί ,ως ασταθείς , ως μικρόκαρδοι και καχεκτικοί ….

Όταν αγαπάς δήλωσε το.Φώναξε το.Γράψτο. Κυρίως πες το σε αυτόν που αγαπάς.. Δεν υπάρχει δεύτερη…η και τρίτη ευκαιρία…Λίγη πίστη στο συνάνθρωπο μας χρειάζεται…Η ελπίδα παραμένει για πάντα…Τίποτα δε χάθηκε ακόμη…..
Ναι είσαι ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου…Ναι θα παραμείνεις…Είτε ως εμπειρίες , είτε ως γνώση που προήλθε από αυτές είτε ως μελλοντικές εμπειρίες….Άλλωστε η γνώση μας επιτρέπει να μην κάνουμε μελλοντικά τα λάθη του παρελθόντος…

Ακόμη κι αν δε σε ανταμώσω ποτέ ξανά…Ακόμη κι αν δεν σε δω ποτέ όπως τώρα με τα μάτια της καρδιάς ,αυτό που έπρεπε να μάθεις το έμαθες…Βρήκα λίγο θάρρος και είπα αυτό που ήθελα να σου πω…΄΄ Τώρα μένει πίστη, αγάπη, ελπίδα…… Μεγαλύτερο δε αυτών είναι η αγάπη. ΄΄

Ο Ύμνος της Αγάπης

Αν μιλώ τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, χωρίς όμως να έχω αγάπη, δεν είμαι τίποτε περισσότερο από χάλκινο όργανο, που ηχεί ή κύμβαλο που αλαλάζει. Και αν είμαι προφήτης και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και αν κατέχω κάθε γνώση και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ τα όρη, δεν έχω όμως αγάπη, δεν είμαι τίποτε. Και αν μοιράσω όλα τα υπάρχοντα και αν παραδώσω το σώμα μου και καεί, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δεν ωφελεί.
Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί. Η αγάπη δεν φθονεί, δεν αυθαδιάζει, δεν περηφανεύεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί ανταπόδοση, δεν οργίζεται, δε σκέπτεται κακό. Δε χαίρει για την αδικία, αλλά συγχαίρει για την αλήθεια.
Η αγάπη όλα τα ανέχεται, σε όλα πιστεύει, από όλα ελπίζει, σε όλα υπομένει.
Η αγάπη ουδέποτε θα ξεπέσει. Ενώ και οι προφητείες θέλουν καταργηθεί και οι γλώσσες θέλουν παύσει και η γνώση θέλει καταργηθεί. Γιατί τώρα μερικώς μόνο γνωρίζουμε και μερικώς προφητεύουμε. Όταν όμως έρθει το τέλειο, τα μερικά θέλουν καταργηθεί. Όταν ήμουν μικρός, σα μικρός μιλούσα, σα μικρός έκρινα, σα μικρός σκεπτόμουνα. Όταν όμως έγινα άνδρας, κατάργησα τα του ανηλίκου.
Γιατί τώρα βλέπουμε σα μέσα στον καθρέφτη αινιγματικά, ενώ τότε θα βλέπουμε πρόσωπο προς πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μερικώς, τότε θα γνωρίσω τελείως, καθώς γνωρίσθηκα .
Τώρα μένει πίστη, αγάπη, ελπίδα. Τα τρία αυτά. Μεγαλύτερο δε αυτών είναι η αγάπη.

Απόστολος Παύλος, Ο Ύμνος της Αγάπης

Hymn To Love

If I speak in the tongues of men and of angels,
but have not love,
I am a noisy gong or a clanging cymbal.

And if I have prophetic powers,
and understand all mysteries and all knowledge,
and if I have all faith, so as to remove mountains,
but have not love,
I am nothing.

If I give away all I have,
and if I deliver my body to be burned,
but have not love,
I gain nothing.

Love is patient and kind;
love is not jealous or boastful;
it is not arrogant or rude.

Love does not insist on its own way;
it is not irritable or resentful;
it does not rejoice at wrong, but rejoices in the right.

Love bears all things,
believes all things,
hopes all things,
endures all things.

Love never ends;
as for prophecies, they will pass away;
as for tongues, they will cease;
as for knowledge, it will pass away.

For our knowledge is imperfect and our prophecy is imperfect;
but when the perfect comes, the imperfect will pass away.

When I was a child,
I spoke like a child,
I thought like a child,
I reasoned like a child;
when I became a man,
I gave up childish ways.

For now we see in a mirror dimly,
but then face to face.
Now I know in part; then I shall understand fully,
even as I have been fully understood.

So faith,
hope,
love
abide, these three;
but the greatest of these
is love.

Chapter Thirteen of St. Paul's First Letter to the Corinthians